بروز حادثه ای دردناک، بار دیگر یک حقیقت بسیار تلخ و گزنده را بازگو کرد؛ در واقع، فقدان تجهیزات عامل افزایش تلفات در متروپل و سایر حوادث غیرمترقبه ای است که طی سال های اخیر دامن جای جای ایران را گرفته است.

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، بروز سوانح و حوادث به نوبه خود اثرات بسیار سنگین و تأثرآوری بر روح و روان مردم کشور دارد و اما بُعد تلخ تر و عجیب تر از یک سو، دچار بحران و غافلگیر شدن نهادهای مسئول مدیریت بحران است و از سوی دیگر، سیلی سنگین فقدان تجهیزات و ابزار لازم برای رسیدگی به امور بعد از بروز این گونه سوانح است.

فرقی نمی کند، حادثه پلاسکو باشد یا سقوط هواپیما در بلندی های زاگرس، زلزله ورزقان و کرمانشاه باشد یا سیل شیراز و گلستان. در هر صورت آن چه مشاهده شده است جا ماندن متولیان امر از داستان و رویدادی است که باعث از بین رفتن جان و مال مردم می شود.

در واقع، پرسش های اصلی را این گونه می توان مطرح کرد، چرا برای آواربرداری و کمک به زیر آوارماندگان، کشتی‌رانی باید جرثقیل ارسال کند؟ چرا باید نیروهای امدادی از تهران و سایر شهرستان ها به محل حادثه اعزام شوند.

این در حالی است که براساس گزارش ها، عدم امکانات کافی باعث افزایش تلفات بیش تر در این گونه حواث می شود؛ مانند حادثه آتش سوزی و ریختن ساختمان پلاسکو در سال ۹۵٫ این موضوع به اندازه ای حاد بود که اعلام شد شهرداری نزدیک به ۴ سال است برای خرید تجهیزات جدید و افزایش امکانات بودجه ای به آتش نشانی پرداخت نکرده است. به بیان دیگر، جای خالی تجهیزات در سازمان ها و نهادهای مرتبط با نیروی انسانی پر شده است. به نحوی که، طی این گونه حوادث شاهد تلفات جانی به امدادگران نیز بوده و هستیم. در این شرایط پرسش های بسیاری شکل می گیرد؛ وقتی سازمانی که نمی تواند به وظیفه اصلی خود عمل کند، اصلاً لزومی دارد که وجود خارجی داشته باشد؟ آیا بهتر نیست که بودجه این سازمان ها و نهادها به بخش های کاراتر از جمله آتش نشانی و اورژانس اختصاص پیدا کند؟ آیا بروز این گونه حوادث با تلفات انسانی برای مسئولیان و متولیان امری عادی و روزمره شده است که یک فکر اساسی و راه کاری ماندگار و دائمی پیدا نمی کنند؟ آیا می دانند تلفات جانی حادثه ای مانند متروپل برابر با آمار روزانه کشته شدگان تصادفات در کشور است؟ آیا اصولاً به به‌روزرسانی تجهیزات و امکانات سازمان های امداد مانند آتش نشانی و اورژانس اعتقادی وجود دارد؟

حادثه متروپل نشان داد که در عمل تفاوتی بین آبادان، به عنوان قطب نفت و پتروشیمی، و تهران، به عنوان پایتخت کشور، وجود ندارد. این عدم تفاوت در سایر شهرهایی که حوادثی در آن ها روی داده نیز قابل مشاهده است. به بیان ساده تر، تمام شهرهای ایران از فقدان بلندنگری در این گونه مسائل رنج می برند. مشخص هم نیست که چه نهاد و سازمانی باید پاسخ‌گو باشد. این که یک حادثه در پی فساد یا هر چیز دیگری رخ می دهد به نوبه خود ترسناک و جای بحث دارد، اما این که چرا پس از وقوع یک رویداد به دلیل فقر امکانات باید شاهد تلفات بیش تر و افزایش آن باشیم بسیار دردناک تر و ترسناک تر است.

در واقع، در این شرایط یا باید سازمان های مرتبط که در این امر کوتاهی کرده اند ذره ای از وجدان و شرف خود خرج کنند و در یک اقدام انسانی یا استعفا بدهند و یا آن نهادها را منحل کنند و یا مسئولان مرتبط مردمان کشور را عضوی از خانواده خود بدانند و شرایط و بودجه لازم برای تأمین نیازهای سازمان های امدادی را فراهم کنند.

علی طجوزی

پایگاه خبری اسب بخار